หัวข้อ (สัมผัส) 277 days left
....ดอกไม้...
Pairing : เซี่ยอวี้ฮัว X เฮยเสียจื่อ
Note : คุณชายเก้าเป็นดอกไม้กินเนื้อค่ะ //โดนพลองอัด
ถ้าเจ้าคนใบ้จางของนายน้อยสามเปรียบได้ดั่งแมวดำที่เร่ร่อนพเนจรไปเรื่อยอย่างอิสระ เฮยเสียจื่อก็เป็นแมวเช่นกัน
หากแต่เป็นแมวจรจัดที่มีดวงตาสีทองประกายหม่นจางราวกับลูกปัด เสียงเจื้อยแจ้วน่ารำคาญดังอยู่ข้างหูไม่หยุด ยามทำงาน พอตกดึก ยามความมืดโรยตัว หน้าต่างซึ่งเปิดอ้าไว้ราวเชิญชวนมีเจ้าแมวตัวโตปีนป่ายขึ้นมา
กลางวันส่งเสียงน่ารำคาญไม่หยุดแท้ๆ แต่เมื่ออยู่ใต้แสงจันทร์ เสียงในลำคอนั่นกลับอวลครวญไม่ยอมปล่อยให้เล็ดลอดออกมา
เสียงครางผะแผ่วและสะท้านเฮือกเป็นพักๆ ราวกับแมว ผิดกับใบหน้าที่พยายามฉีกยิ้ม แสร้งแสดงว่าตนไม่เป็นไร
เซี่ยอวี้ฮัวไม่เคยกอดผู้ชาย
เฮยเสียจื่อเองก็ไม่เคย 'ถูก' กอด
หากแต่ยามที่เจ้าแมวตัวโตนี่ปีนขึ้นมาหวังเด็ดชมดอกไม้ กลับกลายเป็นว่า....ต้องทอดกายแทนปุ๋ย เป็นอาหารให้ดอกไม้กินคนแสนสวยงามผู้นี้
ดอกไม้ต้อง 'สัมผัส' อย่างระมัดระวัง
ยิ่งสวยงามยิ่งมีหนามแหลมคม
แต่ใครเล่าจะทันคิดว่านอกจากคมหนามแล้ว
เถาวัลย์ที่คอยรัดพันนั่นก็ร้ายกาจไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากันเลย
เฮยเสียจื่อพบว่าตัวเองถูกใจใบหน้างดงามราวกับเทพธิดาของคุณชายเก้าเหลือเกิน
และด้วยพลังฝีมือตัวเองที่มั่นใจว่าไม่เป็นรองใคร.... จะเป็นที่สองหรือก็แต่เพียงคนใบ้จางผู้นั้นคนเดียว
ไหนเลยจะคิดว่ากาลกลับตาลปัตรกัน ยามที่ตัวเองย่องเบาขึ้นบ้านคุณชายเก้าตัวเองจะตกเป็นรองซะได้
มือเรียวดูบอบบางตามแบบฉบับตัวนางของละครงิ้วกลับมีเรียวแรงมหาศาลจนสามารถจับกุมและคุมขังเขาให้อยู่ใต้ร่างอีกฝ่ายได้
รอยยิ้มหวานหยดเยิ้มบนใบหน้าสวยงามนั่นตราตรึงใจจนยากจะเอ่ยบรรยายเป็นคำพูด
"หือ? ดูเจ็บนะ.... ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นครั้งแรก"
"อา... คุณชายเก้าครับ เห็นอยางงี้ผมก็รักนวล..... อ๊ะ.... สงวนตัวพอควรนะครับ"
ราวกับดอกไม้เบ่งบาน ล่อลวงหมู่แมลงให้มาเก็บเกี่ยวเกสรของตน
แต่ดอกไม้งามดอกนี้ไม่ได้ใจดีถึงเพียงนั้น
.....หากแต่เป็นดอกไม้กินเนื้อ... ใช้เหยื่อที่หลงมาติดกับเป็นปุ๋ยบำรุงตัวเองให้เติบใหญ่
Fin.
....ลมหายใจ...
Pairing : อู๋เสีย X เมินโหยวผิง
อู๋เสียเก้ๆกังๆ วางไม้วางมือไม่ถูกขึ้นมากะหันทัน ปกติอยู่กับเมินโหยวผิงสองคน ผมจะอุ่นใจและสบายใจในความเงียบของเขา ค่อนไปข้างสงบ
หากยามนี้เหงื่อกลับแตกพลั่กๆ ไม่รู้จะวางสายตาไว้ตรงไหนดีกับร่างตรงหน้า เพราะคำพูดบ้าๆ ก่อนปิดประตูออกไปของไอ้เสี่ยอ้วนนี่แหละ!!
'ทำให้ร่างกายร้อน? เป็นผู้ชายมันง่ายจะตายเทียนเจิ่น ลูบๆคลำๆ ถูๆไถๆ ก็ร้อนแล้ว'
นายอ้วนหวัง! ไอ้คนปากไม่มีหูรูดไร้ความรับผิดชอบ!!
"อู๋เสีย..."
เสียงเรียบเย็นที่คุ้นหูแล้วฟังดูหอบพร่าจนใจสั่นราวกับผมประสาทหลอน
เเผนที่! ท่องไว้ว่าแค่หาแผนที่โว้ยยย
ในขณะที่ผมกำลังคิดว่าสติแตกอยู่แบบนี้ไม่ดีแน่ แล้วกะจะเข้าห้องน้ำเอาหัวจุ่มอ่างให้เย็นลงสักหน่อย มือของเจ้าของเสียงเมื่อครู่ก็วางแปะลงบนไหล่
นัยน์ตาสีดำสนิทว่างเปล่า ใสจนแววราวกับลูกแก้วมองด้วยความประหลาดใจ
จะว่าไป... สัมผัสแบบนี้ แววตาเดียวกันนี้
ผมรู้สึกว่าคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
"ไปทำงาน? แต่อารองบอกให้ผมอยู่กับอาสามนะครับ"
ผมในตอนนั้นเงยหน้ามองอาสามด้วยความงุนงงและเสียดาย อุตส่าห์ได้บอลลูกใหม่จากอาเตี่ยมาแท้ๆ กะว่าจะเอามาเล่นฉลองกับอาสาม จากนั้นก็ให้อาเลี้ยงไอติมสักหน่อย
แต่พอมาถึงกลับกลายเป็นว่าอาสามจะออกไปข้างนอกซะอย่างนั้น
"เสี่ยวเสียเป็นเด็กดีแล้วรออาสามอยู่ที่บ้านนะ อาสามไปไม่นานเดี๋ยวก็กลับ"
มือใหญ่ลูบศีรษะเบาๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นพยักเพยิดไปทางด้านหลัง แถมไม่ทันให้หลายชายคนเดียวตอบรับหรือปฏิเสธก็เผ่นพลิ้วไปซะแล้ว ขาเล็กทำท่าจะวิ่งตาม
"จะไปไม่ได้นะ..."
น้ำเสียงเรียบเย็น พร้อมกับฝ่ามือเรียวยาวที่วางบนไหล่
ดวงตากลมโตหันกลับไปมองในความมมืดมิดของเส้นผมสีดำสนิทที่ล้อมกรอบเสี้ยวหน้าขาวจัด มีแก้วตาสีใสราวกับนิลประดับ
....เหมือนต้องมนตร์ในห้วงหลุมลึกล้ำสุดหยั่ง....
"ซั่นเสิ่ง.... บอกว่า นายชื่อ 'อู๋เสีย' "
บอลร่วงจากมือไปแล้ว เพราะผมคว้ามือที่ยื่นมาหา สองนิ้วที่มือขวายาวกว่าปกติและหยาบกระด้างกว่ามือนุ่มนิ่มของเด็กน้อยมากนัก
แต่กลับรู้สึกดีเหลือเกินกับมัน....
ผมไล่สัมผัสไปตามปลายนิ้วเย็นเฉียบ และด้วยความสูงที่ต่างกันของเด็กน้อยกับชายหนุ่ม ฝ่ามือของอีกฝ่ายจึงอยู่ในระดับริมฝีปากของผมพอดี
'เย็นจัง'
อู๋เสียกล่าว พลางเป่าลมหายใจอุ่นๆ ระรดบนฝ่ามือนั่นอย่างแผ่วเบาเช่นที่เคยเห็นอาเตี่ยทำให้ดู
'เวลาหนาวๆ เสี่ยวเสียถูมือตัวเอง แล้วเป่าลงไปนะ มันจะค่อยๆ อุ่นขึ้นล่ะลูก'
'แล้วเตี่ยล่ะ? มือเตี่ยก็เย็นเหมือนกันนะ'
อู๋อีฉยงส่ายหน้าและยิ้มน้อยๆ หากไม่ทันมือของลูกชายที่คว้ามือใหญ่ของตัวเองมาอังลมอุ่นๆ จากริมฝีปากบางน้อยนั่น
'เท่านี้ก็อุ่นทั้งคู่แล้ว'
........ลืม....ไปได้ยังไงกัน....นะ.....
"นี่... เสี่ยวเกอ ฉันคิดวิธีดีๆ ของแล้ว"
ใบหน้าว่างเปล่าไร้อารมณ์ที่มองออกไปนอกหน้าต่างหันกลับมามอง ความงุนงงเล็กน้อย...เพียงนิดเดียวพาดผ่านนัยน์ตาแสนเรียบเฉยนั่น
อู๋เสียโน้มตัวลงไปชิดกับผิวกายของอีกฝ่ายอย่างช้าๆ ใกล้จนปลายจมูกเขี่ยต้องผิวเนื้อของคนตรงหน้า ลมหายใจอุ่น... ไม่ได้ร้อนจัดระริน
หากรอยสักกิเลนดำกลับค่อยๆ คลี่คลายบนแผ่นอกนั่นอย่างช้าๆ
Fin.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น