Regret
: Rate :
PG
: Pairing :
陈皮阿四 / 二月红
เฉินผีอาซื่อ / เอ้อร์เย่วหง
: Note :
เดย์ลี่สามเป็นหมันเลยค่ะ ไม่ได้ต่อเพราะเอาแต่นั่งเฝ้ากระทู้สปอยด์เก้าสกุลคุณเบียร์
มโนเพ้อเจ้อมากค่ะ โฮร๊ววววววววว
ปล.นี่ก็แซ๋บแต่กับรุ่นปู่่ ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
เฉินผีอาซื่อมักมายืนมองแสงโคมไฟสีแดงสดสวยของโรงงิ้วชื่อดังแห่งฉางซาจากที่ไกลๆ เสมอ
ผมไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้เขาอีกต่อไปแล้ว
กระทั่งเห็นหน้าก็ยังไม่มีสิทธิ์
มือที่เปื้อนเลือดล้างไม่ออก... กลิ่นคราบคาวหืนเหียนไม่จางหาย
ฆ่าคนในกรวย ต่างจากการฆ่าคนบริสุทธิ์ข้างนอก
อาจารย์ไม่มีวันให้อภัย
"อาจารย์เอ้อร์ เด็กนั่นยืนอยู่แบบนั้นมาสองชั่วยามแล้วนะครับ!"
คนในคณะงิ้วเดินมารายงาน คงเพราะคุ้นหน้าคุ้นตาเจ้าคนที่มายืนข้างนอกนั้น เนื่องจากก่อนหน้านี้ก็เข้าๆ ออกๆ ที่นี้เป็นว่าเล่นเหมือนลูกศิษย์ลูกหาคนอื่น
สายฝนตกกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย ราวกับฟ้ารั่ว คนดูกลับบ้านหมดแล้ว เช่นเดียวกับแสงไฟที่ดับปิดลงไป
แต่....เฉินผีอาซื่อก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม
ฝ่าเท้าที่ย่างเหยียบลงบนผืนน้ำแทบไร้ซุ่มเสียง
ร่มคันใหญ่ถูกกางขึ้นเหนือหัว จนหยดน้ำไม่อาจตกกระทบลงบนเรือนร่างเพรียวบางนั้นได้ ในมืออีกข้างมีร่มเก่าๆ คันหนึ่ง
"เงยหน้าต่อไป"
สายฝนไม่ได้เบาลงเลย ยามที่มันตกต้องใบหน้าราวกับเข็มทิ่มแทงก็ไม่ปาน
"ฉันสั่งห้ามไม่ให้เข้าบ้านก็มาที่โรงงิ้ว คิดว่าต่างกันหรือไง?"
"ไม่ว่าจะที่ไหนก็เหมือนกัน"
"ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก"
น้ำเสียงเย็นชา คำพูดไร้ความปรานี ผิดกับร่มเก่าๆ ที่ถูกโยนมาแทบเท้า
....ใจดีเหมือนเดิม....
ทุกๆ ปี เมื่อถึงวันครบรอบการตายของอาจารย์แม่
เฉินผีอาซื่อก็จะนำเอาปูที่อาจารย์แม่โปรดปรานที่สุด สมัยยังมีชีวิตมาเซ่นไหว้ที่บ้านของอาจาย์เอ้อร์เยว่หงเสมอ
แม้ประตูบ้านหลังนั้นจะไม่เคยเปิดรับตนเลยก็ตาม
Fin.
Talk Zone : //กราบขออภัยฝ่ายวิชาการล่วงหน้าในมโนด้วงอันนี้ค่ะ ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น